In mijn (Saskia) vorige blog heb je het begin kunnen lezen van het laseren van mijn ogen via de TransPRK methode. Ik beschreef het vooronderzoek, de operatie zelf en de eerste drie dagen erna. In dit blog beschrijf ik het vervolg.
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is dit een eerlijk verhaal. Het is niet het juichverhaal wat je zo vaak hoort, want het ging bij mij niet zonder slag of stoot.

Verschil in methodiek

De meeste mensen laten hun ogen laseren via de “lasik” techniek. Deze methode (met het flapje) is relatief snel en relatief pijnloos. Helaas kwam ik voor deze methode niet in aanmerking vanwege mijn sterkte en dunne hoornvlies. Mij restte de zgn. “PRK” methode waarbij de Bergmann Clinic de doorontwikkelde versie hiervan aanbied: TransPRK. Dat houdt in dat er geen flapje wordt gemaakt, maar er een laagje van je ogen wordt verwijderd (het zgn. epitheel laagje). Daarna wordt er gelaserd. Je ogen worden vervolgens afgedekt met een bandagelens om de heling eronder te bewerkstelligen. Klik hier voor een technische uitleg van de verschillen in methodiek.

Hieronder zie je in stappen uitgelegd hoe het laseren met TransPRK bij mij in z’n werk ging.:

transprk

Enfin, terug naar mijn dagboekje

Dag 4

Vandaag zouden de bandagelenzen eruit mogen en kan het echte herstel gaan aanvangen. Althans, dat was de bedoeling. De teleurstelling is echter groot indien bij de controle blijkt dat het epitheellaagjes, onder de bandagelenzen, nog niet zijn dichtgegroeid. Een forse tegenvaller, wat ook roet in het eten van mijn werk gooit. Niet leuk en met een behoorlijke dip keer ik huiswaarts. Woensdag terug komen luidt het advies.

Dag 6

Omdat ik zelf niet naar de controle kan is mijn moeder zo lief om weer te komen en mij te rijden naar de controle. Daar blijkt opnieuw dat het herstel niet volgens het boekje gaat. Weliswaar is mijn rechteroog wél dicht, mijn linkeroog verre van…..De tranen springen in mijn ogen: komt dit wel goed? Na overleg met de oogarts ter plekke wordt besloten om mijn rechteroog gedurende 24 uur af te plakken. Het terugzetten van de bandagelens is geen optie vanwege infectiegevaar. Door het afplakken zou ik niet mogen en kunnen knipperen hetgeen het herstel bevordert. Tja, probeer dat maar eens….terwijl je je andere oog gewoon open houdt. Niet te doen! De moed zakt me in de schoenen en mijn optimisme is tot het nulpunt gedaald. Aan de zijde van mijn moeder keer ik huiswaarts om direct mijn bed in te kruipen en mijn ogen gedurende 24 uur proberen dicht te houden. Met de lieve zorg van mijn moeder lukt dat aardig, maar het kan niet voorkomen dat er stiekem toch wat doemscenario’s de revue passeren. Komt het goed?

Dag 7

Ik kan niet wachten tot de 24 uur voorbij zijn en het zal mogelijk de vader van de gedachte zijn, maar het lijkt/voelt alsof mijn rechteroog inderdaad ook dicht is. Ik haal het verband het er af en warempel: het lijkt goed! Behoorlijk opgelucht ben ik.

Dag 8

Vandaag weer controle en mijn vermoeden wordt bevestigd. Ook mijn rechteroog is eindelijk dicht. Dat betekent dat het échte herstel eindelijk kan beginnen. Bijna fluitend vertrek ik weer naar huis

Dag 9 tot nu

Het zicht wordt steeds beter, maar wisselt nog wel sterk. Soms kan ik in de ochtend geen letter (op mijn laptop/mobiel/tablet) lezen. Frustrerend! Gelukkig kan ik de letters groter zetten, dat helpt.

Inmiddels ben ik een stuk verder met het herstel. Binnenkort vertel ik je meer!

Overweeg jij ook om je ogen te laten laseren met transPRK?

Mocht je vragen hebben over het laseren van ogen via de TransPRK methode: shoot en laat ze achter in de comments! Ik zal proberen ze zo goed en uitgebreid mogelijk te beantwoorden.