De laatste visite

Daar zit ik dan, op visite bij opa Bart. Het zal de laatste keer zijn, want opa is vorige week dood gegaan. Het apparaat zoomt, aan en uit. Dat is om hem koel te houden. Het geurt naar bloemen. Ik had gedacht dat het onaangenaam zou zijn, maar dat is het niet. In een hoek staan opa’s schoenen, die maken morgen ook hun laatste reis. Z’n wandelstok tegen de kast, die zal niet meer worden gebruikt.

Ik blader door wat oude fotoalbums, op zoek naar nieuwe en vergeten herinneringen. Ik heb er zat. Daar drupt weer een traantje… 

De vele vakanties die Jacq en ik bij opa en oma hebben doorgebracht. In Sint Maartenszee, Ommen en Benidorm. Of heel vroeger: beschuit met honing en thee, wij op bed tussen opa en oma in. Veel warme herinneringen zijn van de laatste jaren. Hoe intens blij opa werd als hij ons zag. “Ha Bon! Hoe bestaat het, meesterlijk!”

95 jaar, 5 kinderen, 10 kleinkinderen en een hele schare achterkleinkinderen. Wat een leven. Krasse Bart, overleefde tal van ziektes, maar ook zijn vrouw, onze oma Mia. Het werd toen wel eenzaam voor hem. Het brak mijn hart hem vorig jaar alleen aan te treffen op oudejaarsavond. Op zijn 95e verjaardag deze zomer hebben we met de hele familie dia’s gekeken van vroeger. Opa genoot zichtbaar met een biertje en een grote doos sigaren.

Maar nu was hij er wel klaar mee. Bij ons bezoek van twee weken geleden vertelde hij dat het de laatste keer zou zijn. Daar leek hij heel content mee. Hij vroeg hoe het weer buiten voelde. We spraken af gauw terug te komen om buiten te wandelen, opa in de rolstoel en wij erachter… Tsja.

Op de gang van het verzorgingstehuis schreeuwt een man “laat me met rust”. Het apparaat springt weer aan. Ik kan hem niet alleen laten, ik wil nog niet weg. Kijk hem nou toch liggen, opa Bart. Drup…