Denk als een tiener, denk YOLO

1982, ik ben brugpieper. Het is de maandelijkse filmavond op school en we hebben The Outsiders gekeken. Met mijn gloednieuwe vriendengroepje loop ik stiekem door de gangen supercool te wezen. Al lachend trappen we hier en daar tegen het gezag. De hormonen gieren door onze lijven en we weten het zeker, wij hebben de juiste attitude. Ik prent me het moment goed in en beloof mezelf: “als je 12 bent, ben je groot. Punt. Onthoud dit voor als je later zelf kinderen hebt”. Deze spiegel uit de eighties zal ik mij meer dan eens moeten gaan voorhouden de komende tijd: mijn eigen dochter, kersverse brugpieper, is nu 12 herself. Maar of ik er al klaar voor ben…

Mam, ik wil niet dat iemand je ziet! 

1982: Bij een schoolvoetbaltoernooi breek ik mijn enkel. 6 weken moet ik in het gips. Balen! Want ik wil gewoon naar school. Nee, niet voor de leraren en het schoolwerk. Maar wel voor de vrijheden, voor mijn nieuwe vrienden en vriendinnen, voor de grenzen die we aan het opzoeken zijn. Mijn moeder vind het maar niks: “Die enkel moet rust hebben!”  En toch fietst ze weken lang met mij achterop naar school heen en weer. Hier had ik natuurlijk wel strenge condities aan verbonden: “mam, je wacht daar op de hoek! Ik wil niet dat iemand je ziet“…

2014: Mia en ik gaan naar de stad. Ik heb er zin in, gezellig moeder-dochter uitje. “Mam, laten we anders niet naar de stad gaan, maar naar het overdekte winkelcentrum” zegt ze. Ik vraag me af waarom, de stad is om de hoek. “Nou, in het winkelcentrum vind ik de H&M veel leuker”. Slaat nergens op, want de H&M in de stad is 8x zo groot. Maar goed, als zij dat graag wil. Onderweg vraagt ze “Er zullen toch niet veel bekenden zijn in het winkelcentrum?” AHAAA, daar komt de aap uit de mouw, daarom wil ze niet naar de stad, vanwege de bekenden!  “Sorry mam, maar het is echt beschamend als ze me zien shoppen met mijn moeder“. (denk aan die spiegel, denk aan die spiegel…) Je begrijpt, we gaan alsnog naar de stad. En ik kan het niet laten, maar middenin de Grote Houtstraat ga ik keihard liedjes zingen (Girls just wanna have fun), maak ik een handstand of 3 en zeg gedag tegen minstens 10 vreemden. Ha, nu heeft ze pas een reden om zich te schamen 😉 YOLO.

Andere tijden? De koekjes zijn veel lekkerder!

Ja andere tijden zijn het zeker. Telefoons met snoer zijn in geen huishouden meer te vinden. De gezinsleden van tegenwoordig zitten ’s avonds met een blauwverlicht gezicht op de bank. Dyslexie en ADHD zijn eindelijk erkend. (“De koekjes zijn nu vast veel lekkerder dan vroeger!” roept Mia me toe. Gevolgd door: “mag ik nog een YoFruit Aardbei?”). En niet te vergeten, de gulden is vervangen door de euro. Maar ik vraag me af, zit er nou echt veel verschil in de moeder van toen en de moeder van nu? Of in de puber van toen en de puber van nu? Amper natuurlijk.

Moeder aller tijden:  “Ga aan je huiswerk, ruim je kleren op. Heb je je tanden gepoetst. Schiet op je komt te laat. Doe je voorzichtig. Heb je je brood bij je!!!”
Kind aller tijden: “Jahaaaaa mam. Zucht…”

Niet die Lego broodtrommel mam

1982: Net als elke brugpieper in de early eighties heb ik een bruine, leren schooltas. Door de handige vakverdeling is deze tas zó vol te proppen dat ik hem met geen mogelijkheid tussen mijn rubberen snelbinders weet te krijgen. De eerste maanden zit daar ook nog een keurig trommeltje met bruine bammetjes bij en een frisgewassen appeltje. Het trommeltje moet al snel vervangen worden door een gewoon zakje. En de appel? Die maakt toch zo een leuk plonzend geluidje als hij (ongegeten) in de sloot belandt. Doe mij maar gewoon de koek uit de kantine hoor, voor een kwartje.

2014: Mia is klaar voor haar allereerste middelbare schooldag. Ik nog niet. Wat moet er in het trommeltje! Ik hou de spiegel uit 1982 voor… Geen appel dus, vast ook geen stukje komkommer. Wèl die bruine boterhammen, ze kan me wat. De koekjes (YoFruit Bosvruchten deze keer) doe ik er vast bij, scheelt weer een kwartje (kwartje?). Het past net, ik ben zeer tevreden over het resultaat. “MAM!! Dat kan toch niet!!” O nee, waar gaat het nu mis, ik heb toch goed geluisterd naar de stem uit het verleden? Dit is gewoon een fijne lunch en YoFruit een cool tussendoortje?! “Je gaat me toch niet met een Lego trommel naar de brugklas sturen!!”

Dag lieverd, fiets je voorzichtig? 

1982: “Kijk je uit met oversteken lieverd, doe voorzichtig hè? ” En daar ga ik, op mijn tweedehands, knap opgelapte opoefiets. Hij zit strak in de zwarte verf, banden loeihard opgepompt en snelbinders tot het uiterste gespannen. Goed voorbereid op weg naar de middelbare.
2014: “Doei moppie, fiets voorzichtig. En uit de buurt van vrachtwagens blijven hè?” Mia heeft een gloednieuwe opoefiets, vette krat voorop, nieuwe rugtas erin en een kettingslot zowat zwaarder dan zijzelf.

En weg is het kind, de vrijheid en blijheid van de middelbare schooljaren tegemoet. YOLO!

Ik ga hier geen moraalriddertje spelen (moralen lappen wij OHimP-ers immers aan onze laarzen, toch?), maar een YOLO lifestyle in combinatie met die eighties-spiegel gaat ons 2-tjes tot dusver best goed af . Oh, en mocht je niet weten wat YOLO betekent: You Only Live Once 🙂

Winactie YoFiets!

Cooooole fiets! Deze fiets van YoFruit hadden ze niet in mijn tijd. Was het maar waar! Met deze fiets gaat jouw kind goed voorbereid op weg naar school. Hij is te winnen hoor! En wat denk je? De krat op deze fiets zit boordevol lekkere YoFruit koekjes, in allerlei smaken.

Meedoen is makkelijk: met het tooltje hieronder, tot 21 september. Je kunt je aanmelden met je e-mailadres of met je Facebookaccount. Hoe meer opties je doet (kwestie van het rechter driehoekje aanklikken achter de verschillende opties waardoor het menu’tje uitvouwt), hoe hoger de winkansen. Een winnaar wordt ad random en automatisch geselecteerd door het tooltje. 

a Rafflecopter giveaway