PPVDW

Puberperikel van de week: “Mam, ik weet niet waar ik ben!” Voor elke ouder is deze zin food voor een horrorscenario. Ik mijn geval: ligt ze gedrogeerd in de bosjes of appt ze stiekem vanuit een wit busje met getint glas? Maar nee hoor, Mia is op de fiets gaan chillen ergens in de stad en is de weg kwijt. In het donker. Om 21.30 uur ’s avonds. Doordeweeks.

Op zich ben ik dol op de wintertijd die weer komen gaat. Buiten giert de wind om het huis en als het even meezit dan komt het met bakken uit de lucht. Uiteraard is het dan hartstikke donker en zit ik warm en knus binnen met een knapperend haardvuurtje op de achtergrond. Naast me op de bank zit Mia en samen kijken we een Netflix serie, ondertussen genietend van een hete kop thee en wat stukken chocolade.

Iets klopt er niet aan dit plaatje. Mijn gevoel zegt dat het ‘em in de laatst zin zit.

Is het omdat:

1) Mia geen hete thee drinkt, zij heeft net als haar moeder liever koude thee.

2) Mia houdt helemaal niet van digitalisering en al helemaal niet van Netflix.

3) Mia die samen met haar moeder op de bank zit… keep on dreaming!

4) Chocolade, gadver dat komt er bij ons niet in.

Mia die graag met haar moeder op de bank hangt. In je dromen!

De dagen worden korter, maar de puber wil nog steeds naar buiten. Wat ze gaat doen? “Chillen mam, met vrienden!” Jaja, chillen… En eerder thuis komen nu het vroeger donker wordt, no way.

“Ik wil dat je om 21.00 uur thuis bent.”
“Maar S. mag tot 22.00 uur!”
“21.15 dan.”

Vanaf 20.00 uur zit ik al duimen te draaien en chocolade te eten. Het is toch veel te donker om buiten te chillen? En zou ze als ze straks naar huis fietst haar licht wel aan doen?!

20.45 uur:

“Mia, doe je wel je licht aan als je terugfietst. Ben je al bijna onderweg?”

21.23 uur:

“Mam, stuur even je locatie”
“Why?”
“Ik weet niet waar ik ben. Ergens bij dat ronde gebouw, waar Judith woont”.

Dat ronde gebouw is De Koepel in Haarlem en ligt aan de andere kant van de stad!!

“En ik kan niet bellen want ik heb nog maar 1%, stuur je locatie.”

O jee! Ga ik mijn dochter ooit nog terugzien?

Ik app snel ons adres door (je huidige locatie sturen doe je heel gemakkelijk via Whatsapp, als je op het pijltje links van de tekstbalk klikt krijg je een menu waar onderaan Deel Locatie staat) en hoor 10 minuten later een fiets tegen het hek knallen.

“Gelukkig daar ben je, ik maakte me hartstikke zorgen! Heb je het niet koud?”
“Mahaam…. Is er nog chocola?”

Dat is er. En zo zitten we toch nog even samen op de bank, en kan ik zelf ook weer een beetje chillen.