PPVDW: mag ik naar Bokoesam, alleen?

Puberperikel van de week: Mia wil alleen naar het concert van rapper Bokoesam, samen met vriendin Sanne. Of ik dat goed vind?

Je begrijpt mijn eerste vraag: “Bokoe-wie?”

Bokoesam blijkt een Nederlandse hiphopper die graag met ontbloot bovenblijf op het podium zijn rapkunsten vertoont aan vnl. jonge tienermeisjes. “Never heard of him?”

“Jawel mam, als ik Djembe en Broertje van hem op zet dan zing je altijd mee?!”
“O wacht, is hij van “focus focus jij moet scherp blijven, als een lion tussen al die tijgers, ik heb genoeg van deze lifestyle, dus we pakken money right now.”

Bokoesam kan ik waarderen. Hij is een van de weinige Nederlandse rappers die het niet heeft over sex, konten en bitches.

Mia blijkt de tickets voor Bokoesam in de Patronaat in Haarlem gewonnen te hebben!

“Zou het echt waar zijn, zou ik echt gewonnen hebben?!”

Ik check de verschillende Instagramaccounts en berichten en het lijkt er toch heel sterk op dat ze op de gastenlijst voor die avond is gezet, samen met Sanne!

Wat volgt is paniek: “Wat moet ik aan, zit mijn haar wel goed, ik moet er al over een uur zijn, mag ik geld van jou, volgens mij mag ik ook met hem op de foto!!”

En ondertussen is ze druk aan het Facetimen met Sanne, die al net zo gestressed als een wind door haar huis aan het rennen is (hoorde ik later van Laura, Sanne’s moeder).

En daar gaan ze dan.

Want ja, ze mag van mij alleen naar het concert van Bokoesam. Zelf ben ik natuurlijk ook niet helemaal relaxt: “Doe je wel je licht aan op de fiets, let op je drankje, en na afloop meteen naar huis hoor!!”

“Jahaaa”.

Loslaten, hoe moet dat ook alweer?

Ik ben er in ieder geval (nog) geen ster in. De avond kruipt voorbij en al vanaf  21.30 uur zit ik te wachten tot ze terugkomen. Via de telefoon krijg ik geen contact, wat ik ook probeer. Op de verschillende social media kanalen check ik om de haverklap of er nieuws is over het concert en met Laura heb ik via WhatsApp een gloeiendrode hotline. 23.00 uur: zal ik erheen fietsen? Niet handig, straks komen zij net thuis en dan is er niemand. Om 23.30 trek ik het niet meer en bel de Patronaat. Geen gehoor! Laura belt ook en die heeft meer gelukt: het concert is zojuist afgelopen.

En een paar minuten later hoor ik de fietsen tegen het hek in de voortuin denderen.

“Hooooi! Hoe was het?!”
“WE MOCHTEN OP DE FOTO, IK KREEG ALLEEN HEEL GOOR Z’N ZWEET TEGEN ME AAN, WE STONDEN HELEMAAL VOORAAN, HIJ GING TEGEN ONS ZINGEN, WE HEBBEN Z’N SCHOENEN AANGERAAKT!!!”

🙂