PPVDW: Mam, waar is mijn spijkerbroek?

Puberperikel van de week: maaaam waar is mijn spijkerbroek? Voor veel ouders van pubers is dit vast een herkenbare vraag. En het gesprek dat Mia en ik hebben waarschijnlijk ook. Hoe krijg ik mijn puber toch aan het opruimen?

“Pfffffffff.”
“Wat pffff. Ik vraag gewoon waar mijn spijkerbroek lig!t”
“Waar denk je?!”
“Weet ik veel anders vraag ik het toch niet?!”
“Heb je op je stoel gekeken?”
“Jahaaaaa.”
“Echt?!”
“JAAAAA.”
“Welke spijkerbroek eigenlijk?!”
“Gewoon die zwarte met gaten.”
“Jouw spijkerbroek? Dat is de mijne! En hij ligt gewoon hier op de stoel, onder Fransje!”

De stoel van Mia

Mia heeft een stoel ik haar kamer. Alleen is de stoel niet zo goed zichtbaar, onder de berg kleding en zo nu en de kat die erop liggen.

“Jij gooit al die kleding toch altijd op die stoel!!
“Ja anders ligt het op de grond!”
“Nou en het is toch mijn kamer?!”

Daar heeft ze een punt. Maar ik kan niet tegen troep om me heen en ik moet me elke ochtend in die kamer opmaken omdat zij de hele badkamer claimt en als we te dicht op elkaars huid zitten ’s morgens vroeg dan wordt het geheid oorlog!

(Make-uppen ’s morgens aan de ontbijttafel. En bij het avondeten? Want dan ligt de make-up er natuurlijk nog steeds).

Mijn god we lijken wel een te lang getrouwd stel.

Ik heb zitten dubben, hoe krijg ik Mia nou zo ver dat ze zelf haar troep opruimt? Het is ook wel een klein beetje mijn eigen fout. Ik heb haar teveel verwend door altijd alles achter haar kont op te ruimen. Ik weet nog goed dat ze met vriendinnetjes zat te tekenen – ze zal een jaar of 7 geweest zijn – Mia’s tekening mislukt, ze maakt er een prop van en gooi hem op de grond. Hoor ik haar vriendinnetje tegen het andere vriendinnetje zeggen: “Moet je opletten, nu komt haar moeder het opruimen.” Het klopt hoor, ik stond serieus al in de houding om het ding in de prullenbak te gooien. En haar kleding opruimen, dat doe ik eigenlijk nog steeds net iets te vaak.

Maar nu moet het echt gaan veranderen.

Mia’s kamer is een chaos. Niet alleen op het oog, ook achter de kastdeuren. En dat is ook al een beetje mijn schuld. Want ik wil zo nodig het kinderspeelgoed bewaren en al haar oude leesboeken. En daardoor komt ze nogal wat kastruimte tekort.

“Kleding opruimen is zo stom!”
“Als jij nou zelf je kledingkast gaat uitzoeken, alles wat je niet meer draagt in blauwe zakken doet (“Dan hou ik maar 2 dingen over!!”), en je belooft dat je vanaf dan je kamer netjes gaat houden en elke avond je kleding opruimt, dan krijg jij een 2-persoonsbed.

(Een 2-persoonsbed is natuurlijk veel gezelliger logeren met vriendinnen. En handig ook, want dan hoef je het logeerbed niet op te ruimen.)

Bingo! Ze stemt gelijk in.

Nou ja, bingo… dat moeten we nog maar zien. Maar op het moment van schrijven – 21.30 ’s avonds – heb ik haar al tegen 2 vriendinnen horen zeggen dat ze niet naar buiten gaat omdat ze haar kamer nog moet opruimen.

Misschien pak ik die boeken en dat speelgoed gelijk wel aan. Van het weekend ofzo…