PPVDW: “MAAAM!!! Help een spin!”

De puberperikel van de week… Het was op de dag dat we onze tuin winterklaar hadden gemaakt, dat we in de huiskamer geconfronteerd werden met een enorme spin. Moet je ons hebben! Mia springt op het aanrecht en begint spontaan te huilen. En ik, ik moet me natuurlijk groot houden. Maar hoe ga ik dat ding vangen?! 

Wat hebben we een heerlijke dag achter de rug. Prachtig weer en Mia, Jelle en ik hebben gezellig met z’n drietjes onze tuin winterklaar gemaakt.

Opgeruimd staat netjes: onze tuin is winterklaar

Spannend was dat wel, want (naakt)slakken, pissebedden en spinnen vinden het erg fijn rondkruipen in onze tuin. De 2 mega-spinnen die we in onze tuinhaard tegenkwamen waren ronduit horror, maar niets vergeleken met het geval dat we even later binnen in huis aantreffen.

Wij houden niet van beestjes

En dat is een understatement.

Toen ik zelf nog een klein pubermeisje was mocht ik eens niet onze huiskamer binnenkomen. Ik zat boven huiswerk te maken en hoorde een hoop herrie van beneden komen. Mijn moeder zei tegen mijn vader of broertje: “Zorg dat Bonnie niet binnenkomt en pak de stofzuiger!” Uiteraard was ik erg benieuwd maar voor de huiskamerdeur stond mijn broertje geposteerd. De stofzuiger ging aan en na een “HEBBES!” gelijk ook weer uit. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik, terwijl ik heus wel wist hoe laat het was en de rillingen over mijn rug liepen. “Niets hoor, er lag daar een dot haar en je weet hoe je vader is als het om stof enzo gaat.” Yeah right… Die stofzuiger heb ik uiteraard nooit meer aangeraakt.

Mijn moeder geeft mij de schuld voor Mia’s angst ten aanzien van beestjes:

“Mia was nog maar een jaar of twee en we zaten in de auto toen er langs een draadje een piepklein spinnetje naar beneden kwam. We hebben geluk dat we nog leven want jij zette het op een oorverdovend gillen en probeerde al rijdend die spin te vangen! Wat denk je wat voor indruk dat op Mia gemaakt heeft?!”

En dus hou ik me groot

Dat groot houden is me trouwens de laatste jaren enorm goed afgegaan. Eerst met behulp van een heuse spinnenvanger (dat is een soort bakje aan een stok die je door middel van het handvat heel makkelijk open en dicht kan draaien). En later met een glas en een papiertje. Maar goed, ik was dan ook nog niet in aanraking gekomen met een spin van het formaat van een appel…

We hebben trouwens geen foto van de spin zelf. Ik heb screenshots gemaakt uit het filmpje dat onze Nest beveiligingscamera heeft opgenomen.

Mia: “Ik wil echt niet meer leven!!“

De tuin is aan kant en nadat we lekker hebben gegeten en gechilled bij het haardje gaan we ons opmaken om naar bed te gaan. Als we in de keuken staan maakt Mia een onverwachte jump op het aanrecht terwijl ze schreeuwt: “O my god neeeee, kijk hoe groot hij is!!” Ik zie hem eerst niet en verwacht eigenlijk dat Mia lichtelijk overdrijft, tot ik het geval naast de koelkast zie zitten. Wat is hij groot! Geen kruisspinnetje ofzo maar een mega uit de kluiten gewassen huisspin. Mia zegt dat ze nu echt niet meer wil leven en ook Jelle is onder de indruk. Hij blijft achter de koelkast om het hoekje staan, dicht tegen Mia aan.

“Het is nu belangrijk dat we hem niet uit het oog verliezen en hem grijpen met iets langs!” Ik probeer cool te blijven maar mijn Apple Watch meet een enorm hoge hartslag (weet ik achteraf). Eerst wil ik de spin platslaan met mijn badslipper, maar ik vrees dat de slipper te klein is voor dit formaat spin. Gelukkig, er staat een koekenpan op het gasfornuis en zonder de spin uit het oog te verliezen pak ik ‘em en mep gericht op het beest. Raak!

Nu is het een kwestie van de pan optillen en de boel opruimen. Maar ja, wie pakt de pan op en… is de spin überhaupt wel dood? Voor de zekerheid trap ik nog een paar keer in de pan en aan het gekraak te horen verwacht ik dat de spin nu wel plat is. Mia zit staat al hyperventilerend vanaf een afstandje toe te kijken, als Jelle de pan voorzichtig optilt en ik – gewapend met een kruimeldief – de conditie van de spin check. Dood. Pfiew!

Achteraf erom lachen?

Van narigheid gaan Mia en Jelle maar bij Jelle thuis slapen en blijf ik alleen achter met de resten van de spin. Ik bespuit hem voor de zekerheid nog een paar keer met een chemisch goedje waarna ik hem met een (grote) schuurspons bijeen veeg en (met schuurspons en al) naar buiten mieter. Kunnen we hier achteraf nou om lachen? Als we het filmpje terugkijken (onze Nest beveiligingscamera heeft het hele voorval vastgelegd) vinden we het wel lollig. Maar voorlopig controleren wij weer onze schoenen voordat ze aan gaan, worden de school- en handtassen niet meer op de grond gezet, de dekentjes goed uitgeschud voordat we eronder op de bank kruipen en de wc uitgebreid gecontroleerd (ook onder de bril) voordat we erop plaatsnemen.

Spinnen, brrr…