Het is herfstvakantie. De regen klettert tegen de ramen en na een maand van modderen tussen reizen en moederen zit ik samen met Mia eindelijk eens op de bank heerlijk te relaxen.
Hoe ons relaxen eruit ziet? Zij in de ene hoek van de bank met koptelefoon en blauwverlicht hoofd van de iPad en iPhone, ik in de andere hoek met headset en… blauwverlicht hoofd van de iPhone en MacBook. Maar gezellig is het wel, zo met onze kopjes thee, blikjes cola, chipjes, druiven en poezen op schoot.
Om 20.00 uur trekt Mia de stekker eruit:
“Ik ga even chillen in de stad met X. en X.”
Verschrikt kijk ik op: “Why? Wat doen? We zitten toch lekker?”
“Lekker, noem jij dit lekker. Het is 20.00 uur en het is vakantie!”
“Maar wat ga je doen dan, het regent keihard?!”
“Dus?”
En daar gaat ze. Haar met de stijltang bewerkte haren hangen zorgvuldig gemodelleerd onder haar bontkraag vandaan (bontkraag, ook zoiets, maar dat terzijde). Twee uur later is ze terug. Een verzopen katje met haren waar door de nattigheid weer een oude en vertrouwde krul in is geschoten en een bontkraag die zielig in plukjes aan haar gezicht plakt.
“Brr, koud! Mag ik food? Ik heb facking veel honger!”
4 boterhammen dik belegd met slechtigheid worden naar binnen gewerkt. En daar zitten we weer. Tevreden op de bank, blauwe hoofden, knus onder dekentjes. Althans… in mijn beleving.
23.00 uur: “Mam, mag ik nog even buiten gaan chillen?”
“Wat?! Met wie?? We gaan naar bed!”
“Ja daaaag, ga jij maar! Het is pas 23.00 uur en het is vakantie!!”
“Dus?”
Even later in de badkamer staan we te kiften als een echtpaar in scheiding. Maar ik ben er blij mee, ze is tenminste lekker dicht bij me.
Nou tot 12 uur kan nog wel toch??? Alleen het is wel een beetje gek op je 14e.
Zodra de lantaarns aangaan moeten ze naar binnen.