PPVDW: “Ik wil niet naar het ziekenhuis!”

Ja hoor, het is weer zo ver. Mia zou om 22.00 uur thuis zijn en om 22.15 is ze er nog niet. (weet je nog, de PPVDW van vorige week?) Op mijn telefoontjes en whatappjes wordt niet gereageerd en ook de telefoon van vriendin Kiki is onbereikbaar. Woest ben ik. Eindelijk om 22.30 heb ik haar te pakken:

“Waar ben je!!”
“Wat, ik versta je niet… we zijn heel hard gevallen met de fiets!”
“Jaja, smoesjes. Kom naar huis, NU!”

Even later gaat de voordeurbel.

“Hehe, daar zijn jullie eindelijk!!”
(Mia in tranen): “Ik kan me niets meer herinneren. Wat is er gebeurd?!”

In mijn boosheid denk ik nog dat Mia haar acteertrukendoos heeft opengetrokken:

“Tuurlijk, hou nou maar op met dat gejank en kom binnen!”

Zwalkend en overstuur ploft ze neer op de bank. Kiki vertelt dat ze samen op de fiets zaten en dat ze op de een of andere manier tegen een stilstaande  auto zijn opgebotst.

“Maar hoe dan?!”
“Geen idee, het gebeurde opeens?”

En Mia maar huilen. “Wat is er gebeurd? Hoe kom ik hier?” Mmm, als dit nog steeds een toneelspel is dan kan ze direct door voor de Oscar van Beste Vrouwelijke Hoofdrol in een film met een slecht plot.

Op mijn vragen als: weet je nog dat je op het veldje bij Geel-Wit was? Weet je nog dat je bent gevallen? Weet je nog met wie je was vanavond?  Krijg ik alleen maar verwarde antwoorden: “waar was ik vanavond? Ken ik een Fabiano? Wie is dat ook alweer??”

Zo heb ik haar nog nooit gezien. Het is echt even schrikken en ik besluit dat we maar beter direct naar de Eerste Hulp rijden.

“Ik wil niet naar het ziekenhuis. Wat is daar dan? En Kiki dan? Ik wil bij Kiki blijven!”
“Kiki wordt zo opgehaald, wij gaan vast naar het ziekenhuis.”
“Kiiiiikiiiiiii… ik wil niet naar het ziekenhuis!”

Als we bij het ziekenhuis aankomen gaat het met Mia alleen maar slechter. Paniekerig grijpt ze naar haar bontkraag: “wat is dit? Haal weg?! Dit moet weg, haal weg!!” En ook haar zorgvuldig door de nagelspecialist aangebrachte nepnagels moeten het ontgelden: “waarom heb ik deze nagels?! Ze moeten eraf!! Ik ben toch zeker geen bitch?!”

De arts komt erbij en ziet gelijk wat er met Mia – inmiddels bibberend en klagend dat ze het koud heeft – aan de hand is: ze is aan het hyperventileren van de stress en heeft daarnaast een hersenschudding met korte termijn geheugenverlies als gevolg.

Ondertussen doe ik verwoede pogingen haar geheugen terug te krijgen. Zo laat ik haar foto’s zien van onze vakantie naar Thailand:
“Kijk Mia, weet je nog dat we in Thailand op vakantie waren?”
” Thailand, wat is dat?!”

Fronsend kijk ik de arts aan: “Gaat dit echt wel goed?” Hij zegt dat dit normale verschijnselen zijn die tot wel 24 uur kunnen aanhouden, maar belt toch voor de zekerheid even de neuroloog in een ander ziekenhuis.

“Nee ze is niet buiten bewustzijn geweest. Ja de gebruikelijke symptomen. De moeder is heel kalm en ik verwacht dat de dochter goede zorgen krijgt. (schouderklopje voor mezelf) Ok ik geef het gebruikelijke advies.”

Mia staakt de destructieve handelingen op haar nepnagels om mij eens goed in ogenschouw te nemen:
“Hoezo heb jij geen make-up op?!”

En zodoende keren wij met een informatiefolder en wekadvies (om de 2 uur moet ik haar wakker maken en checken of ze haar naam nog weet) weer huiswaarts.

In de auto leegt Mia haar zakken en komt ze naast verschillende lipglosses een pakje sigaretten tegen. “Gadver, waarom heb ik dit!!!” en ze smijt ze op de achterbank.

Kan deze hersenschudding niet wat langer dan 24 uur aanhouden 😉

————————————————————————————

Update: Inmiddels gaat het weer stukken beter met Mia, alleen nog veel hoofdpijn en moe. En ja, haar herinneringen t.a.v. haar rookgedrag zijn ook weer teruggekeerd…