Onlangs heb ik het gedaan, een (boven)ooglidcorrectie. Hoe werkt een ooglidcorrectie? In deze blog deel ik je mijn persoonlijke ervaringen. Ik hoop dat je er iets aan hebt!

De operatie is gepland op maandagochtend 8.00 uur en vindt plaats bij een oogziekenhuis bij mij in de stad in Haarlem. Ik kan er dus heel eenvoudig naartoe met de bus. Ook qua voorbereiding die ochtend verloopt alles prima:

  • Je hoeft niet nuchter te zijn en mag dus gewoon eten.
  • Je mag geen make-up dragen dus dat scheelt ook weer tijd.
  • En het advies is om lekker zittende kleding te dragen. Joggingpak, mijn favoriet!

Ik moet wel vroeg op pad, al om 7.15 uur wandel ik naar de bushalte. Onderweg wordt ik via WhatsApp gestalkt door Mia die – nu ik weg ben – weigert naar school te gaan en liever in haar bed blijft liggen. Gewoonlijk had ik rechtsomkeer gemaakt en had ik haar uit bed gesleurd, maar nu is daar geen tijd voor en moet ik proberen het los te laten. Dat lukt natuurlijk maar deels en uiteindelijk kom ik alsnog veel te gestresst bij het ziekenhuis aan. “Ik relax wel op de operatietafel“, denk ik bij mezelf. Want tegen de operatie zie ik totaal niet op.

Relaxen op een operatietafel?

Dat had ik gedacht natuurlijk… op mijn keizersnede en verstandskies na ben ik zelfs nog nooit eerder in een operatiekamer aan de tand gevoeld. Ik neem plaats in de wachtkamer en na 10 minuten word ik geroepen door de OK assistente. Ze druppelt wat verdovende vloeistof in mijn oog, “dat is tegen het prikken van de alcohol, waar je ogen zometeen eerst mee gereinigd worden“. Na 5 minuten word ik in een pak gehesen en mag ik de operatiekamer. Daar zijn de chirurg, de assistent chirurg en de OK assistente die ook hun outfits en instrumenten in orde aan het maken zijn. 4 dames in totaal en de sfeer is supergoed. Ik krijg een kapje op waarbij alleen mijn ogen vrij zijn, mag gaan liggen en dan gaan we beginnen.

4 prikjes in elk ooglid

Ik krijg in elk ooglid 4 verdovende prikken die alle acht slechts een beetje pijn doen. “In het linkeroog voel je ze iets meer hoor“, legt de chirurg me uit, “dat komt door je pijncentrum“. Ok, nice to know… maar ik ben vooral benieuwd of de prikken ook wel écht hun werk gaan doen. “Willen jullie me zeggen als jullie gaan beginnen? Anders ben ik bang dat ik misschien toch nog iets voel”, vraag ik inmiddels toch wel een tikkeltje angstig. “Ehh, we zijn al begonnen hoor!”

En “plop”, daar hoor ik iets onbestemds in een stalen bakje vallen.

Zou dat mijn stukje ooglid zijn? Gedver… Het daarop volgende half uur wordt het niet veel beter. “Dit kan iets gevoelig zijn mevrouw, we gaan wat dieper oogvet wegschrapen” of “Oeps, kan jij dit hier even vasthouden, dan kan ik even kijken of ik daar ook nog bij kan“. En bij het hechten uiteindelijk “O jee het draadje schiet los! Oef.. ik heb hem“. Inmiddels lig ik verwoede pogingen te doen om maar niet onbehaard te gaan trillen (dat had ik tijdens en na mijn keizersnede ook zo erg, schijnt adrenaline te zijn?) en focus ik op mijn ademhaling. Breath in breath out… Tijdens de 3 kwartier durende operatie heb ik NUL pijn gevoeld en was ik echt in goede handen. Maar van relaxen was geen sprake, maar dat zal per persoon verschillen.

Bijkomen in de recoverstoel

De OK assistente was zó lief. Aan een arm begeleidt ze me naar de recoverstoel, trekt mijn “jurk” uit en legt gaasjes en een oogmasker op mijn ogen. “Wil je lekker een kopje koffie?” Dat gaat er wel in. En uiteindelijk lig ik daar gewoon toch echt te relaxen. Het zit erop! Tussendoor komt de chirurg een paar keer checken of het goed gaat en na 2 keer een kwartier ijsen mag ik met nicht Jacq – mijn lieve chauffeurtje – naar huis.

“Oh god wat is er gebeurd?!”

In de auto hang ik een beetje achterover, in een roes maar evengoed compleet eurofisch dat het achter de rug is. Jacq parkeert uit en opeens voel vanuit het niets mijn oog helemaal nat worden, alsof er een kraantje wordt opengezet. @#$% het blijkt bloed te zijn! Jacq parkeert weer in en we zetten het op een loopje terug naar de kliniek. Ik zal niet teveel in detail treden maar de receptioniste is druk aan het bellen, ziet me, gooit haar telefoon op de haak, grijpt me bij de arm en rent met me terug naar de OK. Als de chirurg me ziet zegt ze “Oh god, wat is er gebeurd!!” In allerijl word ik weer op de operatietafel gelegd en al vrij snel verzucht de chirurg “gelukkig, de hechtingen zitten nog gewoon op hun plek. U heeft wel dun bloed mevrouw! Heeft u gister soms gedronken?” Nee dat heb ik niet, nog geen druppel. “Heeft u vanmorgen soms veel stress gehad, dat kan namelijk ook bloedverdunnend werken”. Ik denk terug aan een paar uur eerder en het WhatsApp verkeer met Mia, ik ben blij dat ik nog een half uurtje extra mag ijsen in de relaxstoel.

Lees ook: